Yesss de zonnestralen breken door, en dat betekent +10 op mijn gemoedstoestand. Dat is te horen in mijn laatste muzikale fascinaties, waaronder The Lewis Express(2018). De plaat is geïnspireerd op componist en pianist Ramsey Lewis en zoals in zij traditie, live opgenomen als album. Deze plaat bevrijdt je van de laatste vrieskou in je vingers, omdat het bij vlagen een funky en samba feel doorheen zit, het meest goed te horen op Cancao de Momento, en overal heerlijk swingt. De tracks voelen aan als ware sixties souljazz klassiekers. Neem Brother Move On, waar de blazers bijna een vocalist zouden kunnen imiteren en waar de toetsen prachtig op inspelen. Enige vreemd in de bijt is Straight Seven Strut. Muzikaal zit dit nummer goed in elkaar, chille percussie en handclaps maar de franse vocaliste kan mij niet bekoren en steekt een beetje vreemd af tegenover de rest van het album.
Door naar het volgende pareltje: muziek uit Angola! En nee dit is geen wereld-zweverige-40-plus-oriëntalisme. Dit swingt als een malle en is tijdloos te noemen. De plaat Rebita(2015) is een heruitgave van de eerst gedrukte LP in Angola in 1973. Met nummers van: Urbano de Castro, Os Kiezos and Jovens do Prenda. De plaat heeft mij ook wat geleerd over Angola, namelijk dat het land lange tijd een Portugese kolonie was, dit lijk je ook her en der terug te horen in de taal. Ook al versta ik niets van de lyrics, Rebita maakt het duidelijk dat muziek grenzen en taalbarrières over gaat. Helaas kan ik vrijwel niets vinden over de uitvoerende artiesten, iets waar Analog Africa als heruitgever nog wel iets meer aandacht aan had mogen besteden. Lievelingstracks: Rumba Macieo en Mémorias de Lamartine.
Een plaat die ik nog niet heel lang in de roulatie heb maar wel even wil uitlichten, dit is immers een blog als verlenging van mijn herinnering. Road To Knowhere(2018) door Tommy Guerrero. Heeft een beetje een oosterse cowboy/woestijn feel. Genre-matig vind ik het lastig om het te categoriseren. De helft van de songs zijn wat funkier, waarbij anderen zoals El Camino Negro, weer hele lange rechte wegen door een niemandsland inbeelden.
Dan stap ik nog even met één voet de winter in en het clubseizoen in. Ik kwam Perdu tegen. Een producer (Nederlander blijkbaar!) die lekkere housetracks maakt, rijk aan percussie. Subtiel en toch stampend. En als ik ergens een sucker voor ben is het percussie dus deze gaat op de lijst voor mijn -wannabe-a-DJ-collectie.
Nog een iets minder warme ontdekking is de Russische KIKOK. Eigenlijk een oude bekende, die toevallig op Magnetron Music is getekend! Hij maakt hele sferische vapor-wave-tech-achtige tracks met stuwende synthbeats. Ideale treinmuziek. En ook een fanatiek producer, want in de tijd dat ik zijn eerste album KIKOK (2018) aan het luisteren was, had hij zijn tweede plaat al klaar staan.