Na honderden lijsten en aantekening op papier, digitaal en in mijn hoofd moet ik toch maar even gebruik gaan maken van mijn persoonlijke stuff-to-remember-pagina. Dusssss hier de nieuwste favorieten van het moment of van eerdere momenten maar nu terug in mijn vizier. Te beginnen bij DJ Koze en Knock Knock(2018) ik zette deze plaat op en dacht, waaaaaarom vergeet ik elke keer hoe goed deze is? Club der Ewigkeiten was het eerste pareltje waar van ik dacht wow dit is vet. Met een beat als een hartslag en daarna die hartverscheurende schreeuw die bijna menselijk lijkt maar naar mijn weten toch wel elektronisch is. De strijkers op de achtergrond en dan dat lekkere fluitje als melodielijn, you got me. De track is bijna filmisch (de strijkers doen hun werk) en met een titel als Club der Ewigkeiten spreekt deze track heel erg tot de verbeelding. Bonfire is lekker housey maar weet toch te verrassen. Van This Is My Rock een loodzware track maar tegelijkertijd toch vederlicht, nu al rave-classics Pick Up en Lord Knows, de zoete vocals van Roisín Murphy op Scratch That en heerlijke maar toch verrassende groove op Baby(How Much I LFO You. Koze bouwt zijn tracks aardig vol, met allerlei onverwachte gebruik van instrumentarium en details. Dit is echt zo’n plaat waarvan je elke keer denk: ‘had ik al eerder door dat deze xylofoon erin zat??’.
Door naar mijn long lost love: Arctic Monkeys. Na een jarenlange stabiele, bijna obsessieve, relatie was ik ze een poosje uit het oor verloren. Ik ging nog wel lekker op wat tracks van AM maar heb er eigenlijk weinig aandacht aan besteed. Nu hebben ze mijn hart teruggewonnen met Tranquility Base Hotel & Casino(2018). De cover van het album verwoord eigenlijk heel goed hoe het album voor mijn gevoel klinkt. Een beetje een uitgerangeerd seventies motel met vlagen gevoel van de Shining maar dan voordat het super mental en koelbloedig gaat. Star Treatment is ook vocaal echt een heerlijke speling op deze film. “I just wanted to be one of those ghosts, You thought that you could forget”. De sfeer is heel erg goed en consequent neergezet in de mastering en mixing. Bij de vocals van Alex Turner begin je echt zo’n chromen DAP sixties microfoon voor je te zien. Sowieso zijn deze lyrics en de manier waarop Turner ze brengt wat het album mijns inziens echt een pareltje maken. De toetsen en uithalen “Have I told you all, about the time I got sucked in to a hole” in Batphone zijn nog weken in mijn hoofd blijven spoken.
Dan eigenlijk vooral de enige fresh find in deze lijst, de vorige twee albums heb ik al wat langer in de roulatie: Msafiri Zawose. Deze jongen uit Tanzania brengt een hele toffe combinatie van klassieke gogo muziek met dansbare electronica. Met onder andere zijn zeze, een tweesnaarige viool en ilimba, een soort iets grotere duimpiano creëert hij een heel clubby, dubby, divers geluid. Zijn derde plaat Uhamiaji(2017) is nu uitgebracht op Soundway Records dus wie weet is dit wel het begin van wereldoverheersing. Vanaf de eerste track van het album Nzala Urugu heeft hij mij iniedergeval al helemaal overtuigd.