Deze keer een verzamellijstje met een behoorlijke jazzy insteek. Ik probeer mij aan mn eigen voornemen te houden om weer volledige albums te luisteren in plaats van snippets van het dit of dat. Bij Rymden’s Reflections and Odysseys (2019) lukt dat behoorlijk goed omdat ze blijven boeien op het hele album. Rymden(Bugge Wesseltoft piano, keyboards; Dan Berglund contrabas; Magnus Oström drums, percussie) zag ik al eerder rocken bij Vrije Geluiden, waar Bugge mij de genialiteit van de Fender Rhodes opnieuw heeft laten inzien, ook in albumvorm is dit een pareltje. Rymden betekend zoiets als ‘space’ en op de tweede track The Odyssey klinkt Rymden bijna als een muzikale rocketlaunch. Waar andere tracks weer klinken alsof je peaceful in de ruimte rondzweeft, ademt persoonlijk favoriet Pitter-Patter (vanwege de funky Fender Rhodes, epic contrabas partijen en super strakke drums) de weg naar avontuur en het onbekende. Bergen doet mij vaag aan een The Sims bouwmelodietje denken en afsluiter Homegrown is echt een tranentrekkertje, de rijke ronde tonen van de piano, subtiel slagwerk en mooi contrabas getokkel, perfect in balans. Overigens hulde aan de producenten van de plaat, aangezien elk instrumenteel detail en de akoestiek echt geweldig is vastgelegd.

Door naar een ander plaatje dat ik afgelopen tijd verrassend vaak heb opgezet: Connie Constance – English Rose(2019). Connie Constance klinkt zwaar Brits en heeft ook een enigzinds zwaar/soulvol/bass-y geluid en is tegelijkertijd poppy en licht. Haar teksten lijken gefocust op puberproblemen maar door haar typische stemgeluid lijken die ineens ook jouw noodzaak. Persoonlijke favorieten: Fast Cars, Yesterday, Let Go.

Dan terug naar de jazzy insteek,  een nieuwe plaat van The Comet is Coming beloofd natuurlijk altijd veel goeds. Trust In The Lifeforce Of The Deep Mystery (2019) maakt alle verwachtingen waar. Birth of Creation is echt bouncey, dubby, vol reverb en bedwelmend en rockt hem op een rustige manier de pan uit. Summon The Fire is echt een Shabaka Hutchings scheur-sax plaatje waar ik ook echt bijna een club gevoel van krijg, dikke droge drums met reverb.  Blood of the Past opent met een soort astrologische synths, pneumatische machinerie, en een zekere urgentie. Waar ik eigenlijk dacht dat de eerste nummers al heel dik en vol in geluid waren is dit wel echt een banger. Kate Tempest die hier ook nog even wat verses spit, “There is nothing but progress to eat”, is een goede match en vertaalt eigenlijk de boodschap, die ook muzikaal snijdend en dringend aanwezig is, naar woorden. De track Super Zodiac is dan weer de iets meer uplifting variant van het eerdere duistere, stuwende geluid. Bij Astral Flying wordt het tempo een (heeel klein) beetje teruggeschakeld en dit is een wat meer astral, spacey track. TimeWave Zero zet de drums van Maxwell Hallett centraal en dit resulteerd in een funky experimenteel plaatje waar ook de  synths van Dan Leavers de boel weer omhoog stuwen. Dit gaat live heel wat zweet  kosten. Unity is een track die ik al vaker ingezet heb tijdens dj-setjes, met bijna lome dembow, interessante percussie en warme, atmosferische sax bleek het daar heel erg geschikt voor. The Universe Wakes Up is een moment voor bezinning en adem happen, want met hysterische horten en stoten en bijna een colin-stetson-esque sax ook de afsluiter van de plaat.

We blijven even in de UK met de nieuwe plaat van Ezra Collecive – You Can’t Steal My Joy(2019). Als mensen zeggen dat de muziek tegenwoordig niks meer is word ik altijd een beetje boos, er zijn zoveel artiesten bezig die het tegendeel bewijzen en laten horen dat er ook nog ruimte is voor innovatie. Neem Ezra Collective, op You Can’t Steal My Joy gooien ze jazz met hiphop/afrobeat/dub in de mix en dat resulteert in een hele dansbare funky plaat die niet saai wordt. Deze gaat het ongetwijfeld goed doen op de festivals. Persoonlijke favorieten: You Can’t Steal My Joy, Red Whine, Quest For Coin.

 

 

 

Gepubliceerd door Krokantje